بزرگترین بمب متعارف با قدرت انفجاری 11 تن و با هزینه 16 ملیون دلار به تاریخ 24 حمل 1396 توسط ایالات متحده، بر روی پناه گاههای داعش در ولسوالی اچین ننگرهار فرود آمد. آگاهان معتقدند که این امر تغییر بنیادی در سیاست امنیتی حکومت آقای ترامپ را نشان می دهد و بر مستحکم بودن موضع آمریکا در حمایت از دولت افغانستان تاکید و صحه می گذارد. بدون شک با اوضاع شکننده سیاسی-امنیتی فعلی کشور و تهدید های بالقوه مخالفان در فصل جنگ، گشوده شدن هر جبهه تهاجمی بر ضد انها به نفع کشور خواهد بود اما پرسش اساسی در سازنده بودن این نوع بمباران و باقی بودن شک و تردید در موثر بودن ان برای ایجاد تغییر در میدان جنگ است.
مقایسه پرتاب این بمب با بمباران اخیر مواضع اسد در سوریه ممکن قضیه را کمی روشن تر نماید. فشار های شدید داخلی بر دولت آقای ترامپ مبنی بر پیشبرد سیاست اهمال در قبال روسیه و جاه طلبی های منطقه ای پوتین در حمایت از رژیم سوریه و نیز دلخوری همپیمانان منطقه ای ایالات متحده مانند عربستان، قطر و اسراییل از عدم سیاست روشن در قبال بحران خاور میانه (بویژه سوریه)، آمریکا را واداشت تا یکسری حملات هوایی را بر مواضع اسد انجام دهد. بر همگان واضح است که این بمباران، به جز تخریب چند تانک و ساختمان مربوط به نیروهای امنیتی سوریه کاری را به پیش نبرده است و تغییرات جدی در میدان جنگ بوجود نیاورده است.
هنوز نیروهای دولت سوریه در صحنه جنگ دست بالایی دارد و شرکای اسد مانند روسیه و ایران ، همکاری اطلاعاتی- مشورتی و تسلیحاتی گسترده خویش را ادامه میدهد و در پییشروی ارتش آن کشور به شدت موثر است. با درک اینکه گروه جی 7 در نشست لوکا از تشکیل جبهه واحد بر ضد روسیه برای جلوگیری ان کشور از حمایت رژیم اسد به توافق نرسید و نیز شخص آقای ترامپ از عدم شرکت در جنگ سوریه تاکید دارد، مشکل به نظر میرسد تا نیت آمریکایی ها از این بمباران ها صرف نمایش مضحک بیش نباشد.
همین توجیه در پرتاب بمب بر ولسوالی اچین نیز صدق میکند. از یک طرف برای اینکه اداره ترامپ توانسته باشد حمایت خود را از دولت افغانستان نشان داده باشد اقدام به این کار نموده است و از طرف دیگر به بدخواهان منطقه ای افغانستان این پیام را فرستاده است که هنوز به عنوان شریک استراتژیک در کنار این کشور ایستاده است. در قدم سوم و از همه مهمتر، اداره ترامپ با استفاده از این بمب، تلاش کرده است تا برضعف خود، در نداشتن برنامه و سیاست مشخص برای آینده افغانستان سرپوش بگذارد.
حال اینکه داعش نه صرف در ولسوالی اچین بلکه در تمام افغانستان ریشه دوانده است، هدف گرفتن این ولسوالی جلو ورود داعشیان و سایر مخالفان مسلح از خاک پاکستان را نخواهد گرفت. به نظر میرسد راهبرد بمباران موضعی راه به جایی نخواهد برد و بهتر هست راهکارهای جامع تر مانند ایجاد جبهه واحد منطقه ای جهت همکاریهای استخباراتی روی دست گرفته شود تا هم جلوی انتقال نیروی انسانی گرفته شود و هم پیشگیری از انتقال کمک های مالی به این گروه را فراهم خواهد کرد. همکاری نزدیک با دولت افغانستان و تجهیز بهتر و بیشتر نیروهای امنیتی افغان و نیز کمک به آنها در حکومت داری خوب از راهکار دیگر میباشد که نیاز به توجه دارد.