فلسطین به دلیل واقع شدن مسجد الاقصی در بیت المقدس و نیز اشغال آن توسط یهودیان در سال 1948 و جنگهایی که به دنبال آن پدید آمد، همواره در جهان اسلام مطرح بوده و نیز همیشه از مسائل عمده و داغ روابط بین الملل بوده است. درخلال این سالها نقشه اسرائیل بزرگتر و بزرگتر و سرزمین فلسطینی ها کوچکتر و کوچکتر شده است. بدلیل این قبض و بسط های سرزمینی، بسیاری از فلسطینیان آواره دیارهای همسایه از جمله، اردن، مصر و لبنان شده اند که سهم عمده را در میزبانی ازفلسطینیان، پادشاهی هاشمی اردن ایفا نموده است. در طول این دوران جنگ های تمام عیار زیادی میان اعراب و اسرائیلی ها انجام شده است که از این میان به جنگ های 1948 (اولین جنگ اعراب و اسرائیل)، 1956 (جنگ کانال سوئز)، 1967 جنگ شش روزه) و 1973 (جنگ یام کیپور) میتوان اشاره کرد. صد البته در اکثریت این جنگها اعراب شکست خورده و اسرائیل پیروز میدان بوده است که بعد ازهر پیروزی، اسرائیلی ها توانسته است به راحتی و بدون دغدغه، سیاست های استعماری خود را بر ضد فلسطنیان در درون سرزمین های اشغالی عملی نماید.
در این میان و به امید رسیدن به صلح پایدار، معاهدات صلح بسیاری نیز میان فلسطینیان و اسرائیل و میان سایر کشورهای عربی و اسرائیل به امضا رسیده است که از ان میان میتوان به معاهده اسلو 1993 و اجلاس کمپ دیوید سال 2000 میان دولت خود گردان فلسطین و اسرائیل و نیز معاهدات صلح بین مصر و اسرائیل در سال 1979 و میان اسرائیل و اردن در سال 1994 اشاره کرد. در معاهده صلح اسلو که میان دولت خود گردان و اسرائیل به امضا رسید، حق تعیین سرنوشت سیاسی به فلسطینیان داده شد و ضمن شناسایی دولت خود گردان به عنوان نماینده فلسطینیان جهت مذاکره با اسرائیل، حاکمیت آن بر سرزمین های مانند کرانه غربی رود اردن و نیز باریکه غزه به رسمیت شناخته شد. اما در اجلاس کمپ دیوید 2000 کدام نتیجه ای حاصل نشد و علت اصلی اختلاف ها، قلمروی دولت فلسطین و اسرائیل، سرنوشت بیت المقدس، آوارگان فلسطین و حق بازگشت انان و نیز سرنوشت شهرک های ساخته شده یهودی نشین در سرزمین های اشغالی بود. بعد از آن نیز بسیاری از کشورها بر راه حل دو دولت مستقل اسرائیل و فلسطین تاکید کرده اند که پایتخت های آن بیت المقدس غربی و شرقی میتواند باشد. قابل یادآوریست که عوامل اختلافی یاد شده موجب شده است که تا هنوز قضیه فلسطین و اسرائیل حل و فصل نگردد.
با آمدن دونالد ترامپ بر سریر قدرت و گماردن دیوید میلیش فریدمن به عنوان سفیر آمریکا در اسرائیل که خود یک یهودی افراطیست و قرار دادن داماد یهودی اش جیرد کوشنر که جوانکی بیش نیست و ابزاری است در دست فریدمن و سازمان آیپک، یک دفعه همه معادلات گذشته به هم خورد. در این دوره دولت امریکا راه صد ساله خدمت به اسرائیل را یک شبه پیمود، که تقریبا در تاریخ آمریکا بی سابقه بوده است و در این راه، تمام نرم ها و میثاق های بین المللی را نیز زیر پا گذاشت. در اینجا به سه نمونه میتوان اشاره کرد: 1) دستور انتقال سفارت آمریکا از تل اویو به بیت المقدس و شناسایی ان به عنوان پایتخت دایمی اسرائیل که دولت های قبلی امریکا از این کار طفره رفته بودند. این در حالیست که طبق معاهدات بین المللی و قطع نامه های سازمان ملل، قسمت شرقی بیت المقدس، باید پایتخت احتمالی دولت فلسطین میبود. 2) بلندی های جولان که در جنگ شش روزه 1967 به اشغال اسرائیل درآمد، سرزمین اشغال شده سوریه محسوب می گردید که روزی باید مسترد میشد اما دولت ترامپ طی یک اعلامیه ای، ان را بخشی جدای ناپذیر خاک اسرائیل دانسته و حاکمیت دایمی اسرائیل را بر آن به رسمیت شناخته است. 3) تاسف بارتر از همه اینها عملی کردن “معامله قرن” است. طی مفاد این معامله، تمامی سرزمین کرانه غربی رود اردن که فعلا دولت خود گردان در آن مستقر هست، قرار است به خاک اسرائیل ضمیمه گردد و دولت خود گردان را در امتداد باریکه غزه و جزیره سینای مصر اسکان دهد. که در این صورت جغرافیای فلسطین بالکل تغییر خواهد کرد و تمام سرزمین اشغالی به جز نوار غزه توسط اسرائیل بلعیده خواهد شد. عملی شدن این نقشه بزرگترین جنایت تاریخ خواهد بود که حجم عظیم از انسانها را بی وطن و آواره خواهد ساخت.
صد البته مقدمات عملی کردن این طرح از قبل شروع شده است. قرار گزارش ها، از اردن خواسته شده است تا یک ملیون آواره فلسطینی را برای همیشه در کشور خود اسکان داده و به آنها تابعیت اردنی اعطا نمایند. رفت و آمد ژنرال عبدالفتاح السیسی به واشنگتن و ریاض نیز بدون شک بی هیچ نیست. شاید در بدل حمایت از السیسی برای ریاست مادام العمرش بر مصر، از او بخواهند قسمتی از خاک جزیره خشک سینا را به فلسطنیان بدهند تا کشور جدید خود را بر آن بنیاد نهاده و معامله قرن را به خیریت به سر منزل مقصود برسانند. با اینکه هیچ کشور دنیا حتی شرکای اروپایی امریکا از اقدامات واشنگتن حمایت نکرده اند اما متاسفانه کشورهای عربی که خود را داعیه دار قضیه فلسطین میدانند، در مواجهه با سیاست آمریکا دچار دو دستگی هستند و چه بسا بسیاری مهر سکوت بر لبان و زبان های شان زده اند. این امر به اسرائیل و امریکایی ها فرصتی را فراهم خواهند آورد تا در پیشبرد اهداف شان با خیال آسوده عمل نمایند.
۲۶ حمل ۱۳۹۸